ACROPOLIS AT THE BOTTOM +

Curated by Katerina Nikou, A.S.F.A. Nikos Kessanlis, Athens – Greece, 2018

 

The exhibition titled The Acropolis at the Bottom is based on the so-called citadels on ships which are security rooms hidden in warships or even in large commercial ships and vessels. According to the terminology of navigation, citadel (in Greek acropolis or castle) is a fortress where people can find shelter during war, piracy or during an external danger in general.

 

They usually have weaponry and a special ventilation system to make possible for someone to stay there. In many cases, they are in a very well-hidden place on the board that cannot be detected by the external danger and the door is locked and unlocked only by the operator who handles the remote control. The operator can immobilize the vessel to prevent any kind of movement from the external threat. The cost of their construction is excessive and in cases where this is not possible, a similar room is formed accordingly at the location of the ship’s engine.

 

The exhibition attempts to define differently the notion of fortress, boundary, border, memory, habitation, exclusion and encroachment in relation to the collective and the individual sphere. In a time of unstable values ​​and constant changes in social parameters, the position of the individual and of the whole is defined by a precarious condition in which social values ​​are at stake. As Lars Bang Larsen states (The Society of Social Qualities)….the idea of society without qualities is an indictment of a state that fails to provide a quality for its citizens. The society without qualities is one which a systemic pressure on cultural and democratic institutions results in whittling down of civil liberties…And so the idea of the state as a caretaker and an educator, an alleviator of pain, is no longer believable.

Taking as a fact the existence of an Acropolis at the Bottom, the exhibition raises questions about the economic, social and political situation of today. What can happen when a group of people is forced to live in a box in the water? What does danger mean in contemporary society? What can contain a box that traps people into a situation? What is an external threat? Acropolis at the Bottom encodes contemporary artistic practice as a system of signifiers where the personal and the collective are unified. Consequently, a society at a stake influences to a great degree the artist’s position, expression and their work inside a heterogeneous space but in the time frame of contemporaneity. The participants detect the boundaries of coexistence, the causes of expulsion, as well as the networks, borders and structures that fragment or unite us in space and time.

 


 

Η έκθεση με τίτλο Η Ακρόπολη στο Βυθό έχει ως αφετηρία τα λεγόμενα citadels on ships τα οποία είναι δωμάτια ασφαλείας κρυμμένα μέσα σε πολεμικά πλοία ή ακόμα και σε μεγάλα σκάφη αναψυχής . Σύμφωνα με τη γλώσσα της ναυσιπλοΐας, το citadel (ελληνική μετάφραση ακρόπολη ή κάστρο), είναι ένα οχυρό όπου μπορούν να βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο κατά τη διάρκεια πολέμου, πειρατείας ή γενικότερα κάποιου εξωτερικού κινδύνου.

 

Συνήθως έχουν οπλικό εξοπλισμό και ειδικό σύστημα επεξεργασίας αέρα ώστε να καθιστούν δυνατή την παραμονή μέσα σε αυτά. Σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται σε ένα πολύ καλά κρυμμένο σημείο του σκάφους που δεν μπορεί να ανιχνευθεί από τον εξωτερικό κίνδυνο και η πόρτα τους ασφαλίζει και απασφαλίζει μόνο από τον χειριστή ηλεκτρονικού τηλεχειριστηρίου. Ο χειριστής μπορεί να ακινητοποιήσει το πλοίο ώστε να αποτρέψει τη μετακίνησή του από την εξωτερική απειλή. Το κόστος κατασκευής τους είναι υπέρογκο και σε περιπτώσεις που αυτή δεν είναι εφικτή αντίστοιχο δωμάτιο διαμορφώνεται στο σημείο που βρίσκεται η μηχανή του πλοίου.

 

Η έκθεση στοχεύει να προσδιορίσει διαφορετικά την έννοια του οχυρού, του ορίου, της μνήμης, της κατοίκησης, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού, σε σχέση με τη συλλογική και την ατομική σφαίρα. Σε μια εποχή́ ασταθών αξιών και συνεχών αλλαγών των κοινωνικών παραμέτρων, η θέση του ατόμου και του συνόλου ορίζεται από́ μια επισφαλή́ συνθήκη μέσα στην οποία βάλλονται οι κοινωνικές αξίες. Όπως αναφέρει ο Lars Bang Larsen (στο άρθρο του ‘’The Society of SocialQualities’’), ..η ιδέα μιας κοινωνίας χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι ουσιαστικά η καταγγελία μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει να παράσχει μια ποιοτική ζωή για τους πολίτες της. Στην κοινωνία χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά η συστημική πίεση σε πολιτιστικούς και δημοκρατικούς θεσμούς καταλήγει στην κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών…Και έτσι η ιδέα του κράτους ως προστάτη και παιδαγωγού δεν είναι πια πιστευτή.

Προϋποθέτοντας την ύπαρξη μιας Ακρόπολης στο Βυθό η έκθεση θέτει ερωτήματα σε σχέση με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση του σήμερα. Τι μπορεί να συμβεί όταν μια ομάδα ανθρώπων αναγκαστεί να συμβιώσει σε ένα κουτίστο νερό; Τι σημαίνει κίνδυνος στη σύγχρονη κοινωνία; Τι μπορεί να εμπεριέχει ένα κουτί που εγκλωβίζει ανθρώπους σε μία κατάσταση; Ποια θεωρείται εξωτερική απειλή;

 

Στην Ακρόπολη στο Βυθό η σύγχρονη εικαστική πρακτική́ κωδικοποιείται ως ένα σύστημα σημαινόντων (signifiers) όπου ενώνονται το προσωπικό́ και το συλλογικό́. Συνεπώς, μια κοινωνία σε επισφαλή́ κατάσταση επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό́ τη θέση του εικαστικού, του στοχαστή, του συγγραφέα, την έκφρασή του και το ίδιο το έργο μέσα σε έναν ετερογενή́ χώρο αλλά́ πάντα στο χρονικό́ πλαίσιο της συγχρονικότητας (contemporaneity). Οι συμμετέχοντες ανιχνεύουν τα όρια της συνύπαρξης, τα αίτια της απομάκρυνσης  καθώς και τα δίκτυα, τα σύνορα και τις δομές που μας κατακερματίζουν ή μας ενώνουν στο χώρο και στο χρόνο.